To do’s voor een niet succesvolle toekomst

Meer spullen is niet beter en makkelijker, het is niet normaal en brengt tijdelijk geluk. Een betere relatie hebben met je spullen kan leiden tot minder spullen. Want laten we eerlijk zijn, weet jij hoeveel spullen jij in je huis hebt? En als, maakt ieder boek in de boekenkast, iedere vork in de bestekla en iedere broek in je kledingkast (ja, ook die broek die je net wat te klein is) je gelukkig? Mensen zouden niet gelukkig moeten worden van de nieuwste auto maar naar blij worden van een duurzaam gebruikersvriendelijk vervoersmiddel. (“Graham Harman: Objects and the Arts”, 2014) We dromen iedere dag over ‘succes’, en zijn we niet tevreden. Onze maatschappij geeft de overweldigende boodschap alsmaar door. (“Graham Harman and Slavoj Zizek: talk and debate: On Object Oriented Ontology”, 2018) We moeten het perfect leven kopen. We streven altijd naar net wat meer dingen kopen, en net wat meer spullen hebben. We streven er nog steeds naar net wat meer geld hebben of toch wat populairder te zijn. Dus als we een niet succesvolle toekomst willen hebben moeten we daar ons geluk zoeken. Dit fenomeen heet Culture Industry. (“SOCIOLOGY - Theodor Adorno”, 2015) Theodore Adorno schreef er over zijn boek;. cultural industry is een fictie, waarvan we ons niet meer kunnen voorstellen ooit zonder te leven. De cultural industry bestaat uit verschillende onderdelen die we nodig hebben als we een niet succesvolle toekomst willen. In dit artikel leg ik uit wat we op het moment aan het doen zijn, of nog moeten doen, voor onze niet succesvolle toekomst. (“Stoicism & The Art of Not Caring”, 2019)

Het journaal geeft ons geen feiten meer maar verhalen waardoor ze het onmogelijk maken de wereld te begrijpen. Films laten ons fictieve verhalen van wetenschappelijke rampen zien terwijl rampen in de wereld onopgemerkt blijven. Popmuziek legt de focus de liefde. De muziek-industrie suggereert dat je alleen gelukkig kan zijn als je ‘een heel erg speciaal persoon’ vindt. Terwijl echt geluk ook te vinden is in een community. (“The unsexy truth, the hookup culture | Lisa Bunnage | TEDxSFU”, 2014) Social Media, magazines en media houden ons constant afgeleid. (“Marxism | History, Ideology, & Examples”, z.d.) 

De mediums zorgen ervoor dat het onmogelijk is om onszelf te begrijpen en haalt het de mogelijkheid weg om te reflecteren over de (politieke) realiteit. We lopen door een museum met de vraag wat het werk allemaal betekent en waarom het eigelijk belangrijk is. Avonden en weekenden worden gebruikt om te ontspannen, en we zien het niet meer als onze kans om onszelf en de maatschappij te verbeteren. Adorno merkte op dat vrije tijd nu enkel wordt gebruikt als entertainment en tijdverdrijf. (“SOCIOLOGY - Theodor Adorno”, 2015)

In plaats van mee doen aan deze cultural industry kunnen wij bijvoorbeeld documentaires kijken of boeken te lezen die ons nieuwe inzichten geven. Muziek kan bijvoorbeeld ons de moed geven om onszelf te te hervormen. Kapitalisme verkoopt ons niet de dingen die we daadwerkelijk nodig hebben. Door alle spullen die beschikbaar zijn in het moderne kapitalisme nemen we automatisch aan dat alles waarvan we zouden kunnen dromen, ook te koop is. (“Karl Marx & Conflict Theory: Crash Course Sociology #6”, 2017) Het probleem dat dan ontstaat, is dat we dat niet kunnen betalen. We vergeten hetgeen wat we echt nodig hebben en kopen hetgeen wat we denken nodig te hebben. 

Er zijn levensdoelen voor ons ontworpen door bedrijven die geen interesse hebben in onze gezondheid. We denken dat we in een wereld leven van een overschot heerst maar we missen hetgeen wat we echt nodig hebben; liefde, begrip, rust en community. (“POLITICAL THEORY - Karl Marx”, 2014) Als ze ons wat verkopen laten ze hetgeen zien wat we echt willen, liefde, communiteit, rust of begrip en verbinden het met iets wat we niet nodig hebben. Zoals een groep vrienden die op het strand loopt (wel echt nodig) met cola (niet echt nodig). (“Karl Marx”, 2014)

De Culture Industry geeft ons zeven factoren voor een toekomst zonder succes. Het is belangrijk te reflecteren wat we op het moment aan het doen zijn, of nog moeten doen, voor onze niet succesvolle toekomst. 

de social en natural constraint

De eerste succesfactor is een oorlog van reputatie. De enige manier om te overleven in de natuur is om de natuur te veranderen. De moeite die je doet om de natuur te veranderen is werk. Het werk dat dat gedaan wordt om de natuur te veranderen is een verplichting om te overleven. Die verplichting heet de natural-constraint. De natural-constraint maakt plaats voor ander soort werk namelijk social-constraint. Dat is tevens het soort werk dat we nu kennen, als je wil overleven in de maatschappij ben je verplicht een baan te hebben. Door het social-constraint profileren mensen zichzelf als merk. Het (financiële) ‘succes’ is niet gelijk voor iedereen. Geen betekenis staat ooit vast. We leven nu in een tijd dat de betekenis extra snel verandert. Mensen geloven dat ze het centrum van een netwerk kunnen zijn, zoals Kim Kardashian. Mensen zijn geen individuen meer maar merken. daardoor creëert het netwerk is er een oorlog van reputatie. (“Can Socialists and Capitalists Find Middle Ground?”, 2018) (“POLITICAL THEORY - Karl Marx”, 2014)

slechte communicatie en steden

De tweede succesfactor is slechter communiceren. (“Karl Marx & Conflict Theory: Crash Course Sociology #6”, 2017) Veel van ons communiceren maar in een richtig, we zenden constant boodschappen uit maar zijn geen luisterend oor voor een ander. We zijn de kracht verloren om naar de mensheid te kijken die geschiedenis schrijft. De mens is steeds slechter geworden in het communiceren. Dit zorgt op grote schaal voor gezondheidsproblemen, isolatie en milieuvervuiling, tevens gaat het innovatie en samenwerkingen tegen. Nu leeft meer dan de helft van de mensen op aarde in steden en in 2050 zal het twee derde zijn. Mensen zijn slecht in met groepen samen wonen. Bacteriën en bijen doen dat beter. Steden groeien mee met technologie. Een uur reizen per dag is de norm, het vervoer is steeds sneller dus de steden steeds groter. Gevolg daarvan is dat de wereld is kleiner gegroeid. (“Karl Marx”, 2014)

Henri Lefaaro: “We hebben allemaal het recht om in een stad te wonen en het recht om de stad te transformeren en dus zo ook onszelf.” 

Er is heel erg veel angst voor AI’s en technologie en dit zie je terug in de politiek. Links en rechts staan recht tegenover elkaar, er is geen debat meer te voeren. (“Can Socialists and Capitalists Find Middle Ground?”, 2018)

onzekerheid 

De derde succesfactor is erg gespecialiseerd en onzeker werk. (“Max Weber (1864-1920) - Grondlegger van de moderne sociologie”, 2018) We missen de band met de producten die we maken. We zijn niet meer verbonden met het proces. (“POLITICAL THEORY - Karl Marx”, 2014) We zouden gelukkiger worden als we minder specialistisch werken, en van begin tot het eind bij het werk proces betrokken zijn. We zouden in een succesvolle toekomst de mogelijkheid krijgen om een dag bijvoorbeeld te schrijven en volgende dag te timmeren zonder aan het eind van de week een schrijver noch timmerman te zijn. Het werk is tegenwoordig onzeker, de werknemer is constant vervangbaar en dat levert emotionele en economische angst op. De vierde succesfactor is het kapitalistische systeem dat iedereen dwingt om economische belangen in het midden van het leven te zetten. Daardoor kunnen mensen geen eerlijke relaties meer hebben. (“Karl Marx”, 2014) (“The Truth About Socialism”, 2019)

innovatie

De vijfde succesfactor niet streven naar verandering voor een betere toekomst. (“Max Weber (1864-1920) - Grondlegger van de moderne sociologie”, 2018) We zijn de kracht verloren om naar de mensheid te kijken die geschiedenis schrijft. Micheal Hardt zegt dat het veel makkelijker is om het einde van de wereld te verbeelden dan het is om een ander systeem voor te stellen. Het einde van kapitalisme kan je niet visualiseren. Er gebeuren nu verschrikkelijke (natuur)rampen waar amper kritisch over geanalyseerd geschreven of gedacht wordt. Er is zoveel informatie sinds de jaren negentig, dat we niet meer kunnen nadenken over de mensheid in tijd. We denken niet meer historisch, de wereld is niet altijd zo geweest en zal ook niet zo blijven. (“Karl Marx”, 2014) Doordat we de toekomst missen, accepteren we het nu. Mensen kunnen de toekomst niet meer zien dus eisen het heden. 

onstabiliteit kapitalisme

De zesde succesfactor de onstabiliteit van kapitalisme. (“Karl Marx”, 2014) Het is een groot probleem is dat kapitalisme onstabiel is. Vroeger vond er crisis plaats als er te kort van iets was. Nu is er een crisis aan een teveel en dat is zorgwekkend. 

Saskia Sassen: “We hebben geen gelijkwaardige relatie met spullen meer. We consumeren geen producten meer.”

Consumeren is namelijk dingen op een betekenisvolle manier gebruiken. Daarom zijn er ontzettend veel gevolgen zowel op emotioneel niveau (zoals relaties) als op macro level (zoals bijvoorbeeld milieuvervuiling en fabrieken met barre levensomstandigheden).

slot

Er zijn zeven succesfactoren voor een onsuccesvolle toekomst, ze staan allemaal in verband met de Culture Industrie. Het netwerk is nu al een oorlog van reputatie, mensen geloven dat ze het centrum van het netwerk kunnen zijn. De wereld waarin we leven is kleiner gegroeid. We missen de connectie met de producten die we produceren, door te specialistisch werk, de mens is vervangbaar. Er vindt massaproductie plaats, en we gebruiken producten niet meer op een betekenisvolle manier. 

Dit komt omdat omdat je succesfactor wordt bepaald door de hoeveelheid spullen die je bezit. Hoe meer spullen, hoe groter je succesfactor, een eindeloze put van massaproductie. Er vinden crises plaats door een teveel. Doordat mensen economische belangen voorop stellen, kunnen we geen eerlijke relaties hebben. We denken dat we in een wereld leven van een overschot heerst maar we missen hetgeen wat we echt nodig hebben; liefde, begrip, rust en community. 

Dus voor iedereen die op het punt staat alweer een nieuwe internet bestelling te plaatsen, bestaat jou levenslange geluk in een doosje echt? 

ontwerp

Mijn eerste prototype was The Contract of Things. Vroeger had je een contract met je partner voor economische zekerheden. Sinds de laatste jaren trouwen vele vanuit een andere beweegreden, namelijk: de liefde. (“Theories About Family & Marriage: Crash Course Sociology #37”, 2017) Ik denk dat het belangrijk is voor economische en emotionele redenen een contract te maken met je spullen zodra je ze aanschaft. Als je dat doet kan je een gelijkwaardige en duurzame relatie hebben met je spullen. In het contract maak je afspraken over hoe en waarom je het product gaat gebruiken met als gevolg dat over-consumptie niet meer bestaat in 2030.  In de toekomst zou The Contract of Things op de toonbank liggen bij de enkele winkels die er zijn.

Na The Contract of Things opnieuw onder de loep te hebben genomen, is mijn tweede prototype ontstaan: The Map of importend things. The map of Importend Things is een grafisch illustratieve poster waar alle belangrijke onderdelen die je nodig hebt in het leven om gelukkig te zijn als metafoor staan geïllustreerd. Deze belangrijke dingen die je nodig hebt om gelukkig te zijn, zijn in dezelfde beeldtaal ook als sticker. De stickers kunnen geplakt worden op de spullen waarvan jij zegt dat ze die functie verdienen. Zoals Daydream Beach bevindt zich rechts onder op de poster. Jij wil de sticker van Daydream Beach graag plakken op de stoel waar je zo lekker in kan weg zakken. Deze plek is jou Daydream Beach. Doordat jij deze nieuwe functie geeft aan de stoel, gebruik jij de stoel op een bewuste, gelijkwaardige en duurzame manier.